Het eerste team ging voortvarend van start en won zijn eerste twee wedstrijden, maar daar bleef het bij. Mede debet daaraan is ongetwijfeld de moeite die teamleider Fred meestal had om een team samen te stellen. Ziektes, vakanties en andere redenen tot afmelding zorgden ervoor dat het team geen enkele keer in de beoogde opstelling speelde. Om zes keer met een compleet team te kunnen opdagen, moesten er twaalf spelers worden ingezet. Fred was de enige die er alle keren bij was, Tony is hier met 3½ uit vier topscorer.
Het tweede
team was het prettigst om er teamleider van te zijn. 4 mannen van stavast,
gezond en honkvast, bazen van hun goed ingevulde agenda, stonden elke wedstrijd
paraat en pal en geen enkele invaller was nodig om zes keer een compleet team
op de been te brengen.
In de voorlaatste ronde stond het nog op de eerste
plaats, maar na een 1½ - 2½ nederlaag tegen Zevenaar 4 eindigde het als
derde.
De eerste helft van de competitie
verraste Frank vriend en vooral vijand met een vreugdevolle score.
Daarna ging
het minder voorspoedig maar zie, toen kwam Steffen, die met drie nullen was
begonnen, op dreef. Albert kan terugkijken op een zeer geslaagd seizoen. Met
vijf uit zes werd hij topscorer niet alleen van het tweede, maar ook van zijn
klasse. Klasse, Albert.
Ook
team 3 verscheen geen enkele keer in
zijn sterkste opstelling. Tegen het kinderteam van Velp was dat geen probleem,
maar tegen de oude rotten van Theotorne delfde het twee keer het onderspit, wat
jammer was, maar geen ramp. Rampzalig waren wel de wedstrijden tegen die
kinderen uit Velp. Het kost je twee vrijdagavonden, je speelt twee wedstrijden
waar weinig lol aan te beleven valt en ook al win je die, je schiet er geen reet mee op. Zo won Joke
twee keer van zo’n kind en een keer van een volwassene. Dat levert haar een TPR
van 800 op.
Fons
won twee keer van een kind en speelde remise tegen een volwassene: TPR 425.
Wat
een waanzin!