DSG1- UVS3: 3½ - 4½

Dit was dus niet wat we verwacht hadden. 8 – 0, 8 – 1 desnoods, maar gekker moest het toch niet worden, want, laten we reëel zijn, met een gemiddelde teamrating van bijna twee honderd punten meer dan die van UVS behoorden die gasten uit Nijmegen geen schijn van kans te hebben. Maar ergens moeten er in diverse van onze hoofden bepaalde delen van hersengebieden niet goed met elkaar gecommuniceerd hebben, want het liep anders.

Het begon al met Paul. Die moest tegen iemand die Schoppema heet en die het weliswaar met 160 Elopunten minder moet doen, maar die natuurlijk niet voor niets zo heet en die, terwijl Paul een stuk voor stond en onbekommerd op de winst leek af te gaan, erin slaagde Paul uit zijn humeur en zijn doen te krijgen, waarna we al gauw de eerste nul te pakken hadden.

Daarna trok Robbie de stand in evenwicht, maar het eindspel dat hij won had hij net zo makkelijk  kunnen verliezen.

Chiel speelde tegen iemand van ongeveer gelijke sterkte en dat was op het bord te zien: remise dus.

Fred mocht het opnemen tegen iemand met 177 Elopunten minder, maar gaf hem dat vleugels, zelfvertrouwen? Het antwoord luidt: Neen!, hij kwam niet door de verdediging van zijn tegenstander heen en met een pion minder bood hij maar remise aan, wat geaccepteerd werd. Toen stond het 2 – 2 en was er nog van alles mogelijk, ook het onmogelijke, zoals zou blijken.

Eric met 1880 speelde tegen 1644. Hij koos consequent voor de meest ingewikkelde voortzetting, maar zijn tegenstander gaf geen krimp, liet zich niet intimideren, hield het hoofd koel en ook hier werd het remise.

Maar gelukkig was Ik daar nog. Ik ging een eindspel in met een Paard meer en een glad gewonnen stelling (Fritz gaf me daar +4,30 voor). Werkelijk onthutst was ik toen dat Paard vanuit het niets werd geslagen omdat mij even was ontgaan dat het in en ongedekt stond. Een paar zetten later bood mijn tegenstander remise aan, wat ik afsloeg omdat ik nog steeds een pion voor stond. Dat had ik beter kunnen accepteren, want weer een paar zetten later bleek dat ik voor mijn overigens zeer sympathieke tegenstander een feilloos en onvermijdbaar zelfhelpmat had geconstrueerd.

Tony stuitte ook op onverwachte tegenstand, maar geduldig voerde hij de druk op en langzaam maar zeker mangelde hij zijn tegenstander.










Toen stond het weer gelijk en was alleen de partij van Patrick nog aan de gang. Die was met een stuk minder in een eindspel terechtgekomen waarbij hij ondanks de 10 seconden bonus die hij er per zet bij kreeg niet meer boven de minuut bedenktijd kwam. Dit kon natuurlijk niet meer goed aflopen en eindelijk kwam er eens een verwachting uit.

Jan.