Skyline

Skyline

Ten to Ten (DSG - De Toren)

 

DSG – De Toren: 8 – 2

Afgelopen maandag, de 25ste april, kregen we bezoek van tien afgevaardigden van de Toren uit Arnhem. De bedoeling was dat iedereen tegen een min of meer gelijkwaardige tegenstander zou spelen, maar De Toren had de pech dat op de ochtend van de speeldag zijn nummers twee en drie zich afmelden en dat hun vervangers een beduidend lagere rating hadden; vandaar die riante overwinning. Maar hoewel het bij dit soort ontmoetingen ook om het winnen gaat, gaat het toch vooral om het spel en dat werd ook door de Arnhemmers, die zich prettige verliezers toonden, als zo plezierig ervaren, dat ze ons hebben uitgenodigd komend seizoen bij hen op bezoek te komen, al sluit ik de mogelijkheid niet uit dat deze uitnodiging ook geïnspireerd is door het verlangen wraak te nemen.


Wat ik zelf aan dit soort ontmoetingen aardig vind, is dat leden die niet aan het spelen van externe competitie wedstrijden toekomen omdat ze net uit de boot vallen van het clubje waaruit de eerste teamspelers worden gerekruteerd,  nu de gelegenheid hebben ook ervaring kunnen opdoen met het spelen tegen tegenstanders die ze niet kennen. Zo maakten bij ons Gerard en Koert hun debuut in het externe wedstrijdschaak en beiden vonden dat een mooie ervaring. Wat Gerard betreft is dat logisch want hij won overtuigend, Koert kwam glad gewonnen te staan, maar was zo druk bezig met zijn winstvoering dat hij mat in één over het hoofd zag, wat hem toch een belangrijk leermoment bezorgde.

Voor de gedetailleerde uitslagen klik je hier.

DSG1 – ASV4: 2½ - 3½

 


Het begon al allerberoerdst. Om tien voor half acht kwam ik aan bij ons speellokaal en wilde de sleutel pakken waarmee de achterdeur kan worden geopend waardoor je toegang tot het gebouw krijgt. Maar die hing er niet!! Dat gebeurt overigens wel vaker, maar dan laat degene die hem heeft meegenomen de toegangsdeur open. Maar die was ook dicht!!!  Daar stond ik dan, in de kou, in de regen, in de storm. Een paar keer ‘Sesam open u!’ geroepen, dat hielp niet.  Beheerder gebeld, antwoordapparaat. ‘Ik bel je zo spoedig mogelijk terug’. Intussen wordt het 19.30 en de eerste twee Arnhemmers komen eraan. In goed onderling overleg besluiten we dat we maar wat moeten gaan roken. Dan druppelen ook de andere Arnhemmers binnen, onze eigen leden zijn er nu ook, zodat we met een man vijftien gezellig staan te  kleumen en te blauwbekken (sport verbroedert), want we kunnen nog steeds  niet naar binnen. Maar dan werpt Albert zich op tot deus ex machina. Hij weet dat er contactpersonen moeten zijn die een sleutel moeten hebben en neemt op zich er één te vinden. Hij stapt in zijn auto, rijdt naar de andere kant van Grotenhuys, vindt een contactpersoon die helaas onder de douche staat, maar zie, na een paar minuten verschijnt er een oude dame in badjas met natte haren maar met een sleutel en eindelijk konden we naar binnen. Vijf minuten later stonden de borden , de stukken en de klokken op tafel en konden we beginnen. Hoe bovenstaande uitslag tot stand kwam, lees je hier.