Eric periodekampioen.

Deze eerste periode was er een drietal leden dat beduidend beter scoorde dan de rest.

Tony speelde remise tegen Eric en was daarmee de enige die hem (Eric dus) van de volle winst wist af te houden. 
Daarna verloor hij van Patrick  en vervolgens moest hij een paar ronden verstek laten gaan in verband met de nieuwe baan die nogal wat energie van hem vergde.

Patrick was een tijdje niet bijster op dreef, maar dit seizoen heeft hij de smaak weer te pakken. Hij verloor alleen van Eric en won zijn overige partijen waarbij hij onder meer Tony en Robbie versloeg.

Eric speelde dus remise tegen Tony en won de andere. Gelukkig ging dat niet altijd van een leien dakje. 

Met name tegen Fred balanceerde hij op de rand van de afgrond. Toen Fred hem niet het beslissende zetje gaf, wist hij (Eric natuurlijk) zich met een uiterst sluw zetje (dat hijzelf met nadruk ‘briljant’ noemde) te redden. Maar eerste worden met een score van 95% is natuurlijk niet niks, dan ben je wel zeer terecht onze midwinterkampioen.

Gefeliciteerd, Eric.

7 januari starten we met de tweede periode. Daarvan is het natuurlijk niet de bedoeling dat Eric weer zo onder ons huishoudt. In deze eerste periode waren er een paar van ons die hem aardig in het nauw wisten te brengen. Zouden die zo vriendelijk willen zijn om op het beslissende moment niet te versagen maar door te drukken? Die play-offs hebben we natuurlijk niet voor niets gepland.

Robbie: De Carlssen van de Ooi.

Met zijn elven waren we en we speelden acht ronden waarbij elke ronde uit twee potjes tegen dezelfde tegenstander bestond. Zo kon er in hoog tempo veel gespeeld worden en dat was fijn voor de fanaten onder ons, maar voor sommige al wat oudere, bezadigder leden was dit net iets teveel van het goede, naar ik hoorde toen ik per ongeluk door een wandelgang liep.

Er werd dus gespeeld om het kampioenschap vluggeren (5 min.p.p.p.p). Dat dat zou gaan tussen Eric, Patrick, Robbie en Tony, was natuurlijk geen verrassing. In de derde ronde deelden Tony en Patrick de punten, in de vierde verloor Eric van Robbie. In ronde vijf won Robbie van Patrick en Tony van Eric. Robbie stond nu bovenaan met een half punt voorsprong op Tony. Het indelingsprogramma beschikte dat zij de volgende ronde tegen elkaar moesten. Tony won de eerste partij, toen kwam het tweede en dat werd zo’n potje zoals je dat graag ziet (vooral als toeschouwer). Robbie leek op de winst af te gaan ( betere stelling, meer tijd), maar Tony kwam op een razende manier terug, de snelheid waarmee gezet werd met was nauwelijks te volgen, stukken werden omgegooid en weliswaar weer recht gezet maar in wiens tijd dat gebeurde en of dat correct ging zal zolang we nog niet met videoscheidsrechters werken ongewis blijven, ondertussen bouwden ze over en weer listen, lagen en valstrikken en ook ondertussen werkte Tony zijn achterstand in tijd bijna weg, bijna, maar niet helemaal en zo bleef dit titanengevecht onbeslist en bleef Robbie aan kop staan. De laatste twee ronden haalden beiden de volle buit binnen en zo behield Robbie zijn halve punt voorsprong en werd hij onze Kampioen vluggeren van het seizoen 2018/2019.

Gefeliciteerd, Robbie.

Achter de andere mannen van het kwartet, eindigde Emile, weliswaar op flinke afstand, als eerste van de overigen op een verdienstelijke vijfde plaats.

Vermeldenswaard is ten slotte nog het resultaat van Jacob: 1½ - ½ tegen Jan, 2 – 0 tegen Fred.

Voor de complete eindstand ga je naar Interne Competitie - Verslag Snelschaak (of KLIK HIER)

Doetinchem 2 - Doesborgh 1: 2 ½ - 1 ½

Dinsdagavond 28 november om kwart voor acht brandde in het Seniorentrefpunt  de strijd tussen ons viertal en dat van Doetinchem los . Omdat Emile de honneurs van teamcaptain mocht waarnemen , geeft hij hieronder de uitslagen door met enkele opmerkingen en daar weer onder een mini-verslag van het strijdgewoel zelf .

bord 1 zwart : Wim Lenderink 7114646  -  Emile Okel 8305891  (wit )            0 – 1

bord 2 wit :     Bram Zaalmink  8632360 -  Fons Leferink 7554668 (zwart )     1 – 0

bord 3 zwart:  Marije v.d. Hoff 8336251 –  Steffen Brouwer 7583202  ( wit )  ½ – ½

bord 4 wit:     Jan Berends –                     Frank vd Rijst 8322556 (zwart )     1 – 0

Zodat de totaaluitslag Doetinchem – Doesburg  2,5  -  1,5  is geworden .

Bij het noteren van de uitslagen gaf teamcaptain Marije v.d. Hoff van Doetinchem aan , dat van hun speler Jan Berends zijn bondsnummer weliswaar ergens  bekend was , maar niet bij het opschrijven van de gegevens voor  het uitslagenbriefje. Zij voegde hieraan toe dat iets dergelijks nog nooit problemen had opgeleverd.

Dan even de strijd zelf. Alle DSG –spelers hadden vooraf veel zin in de strijd en hun goede humeur werd door de uitslagen niet aangetast . Van Fons was ik niet zeker, omdat ik hem vooraf even begroette , maar ik hem tijdens de match kwijtraakte , waarschijnlijk omdat hij al vroeg puntloos vertrok en ik wellicht iets uit de koffie – automaat aan het verwijderen was . Wij hopen dat Fons toch – ondanks  zijn vertrek met stille trom -  enig  plezier aan zijn optreden heeft beleefd . Het enige dat ik van zijn partij noteerde, was dat hij opende via dezelfde e2 – e4 fantasie – opstelling die bij mij op het bord kwam, en in mijn geval gunstig uitwerkte . Helaas had Fons zwart !  

De vriendelijke teamcaptain Marije merkte over haar partij tegen Steffen op, dat Steffen aan een nederlaag ontsnapt was. 

Gelukkig voor hem en ons, want de eindfase van de derde partij , die van Frank, zag er niet echt lekker voor hem  uit : zijn koning werd toen net een beetje doodgedrukt door twee torens op de zevende rij . Wel had Frank toch geen echt slechte avond gehad, zoals bleek ! Net toen ik dacht dat het bij 1 – 3 voor Doetinchem zou blijven, kon ik mijn tegenstanders loperpaar halveren . Dat gaf, nadat ik de hele wedstrijd het initiatief had gehad, de doorslag.  Ik kreeg de zwarte koning in een gevangenkampje aan de zijkant van het bord, waarna het mat niet te keren bleek. Een draaglijke uitslag natuurlijk, die anderhalf tegen tweeënhalf, maar ik denk dat ons bescheiden kwartet iets beter moet kunnen spelen in het vervolg . We zullen zien .

Het eerste halfje van Jacob

Het heeft even geduurd. Soms was hij er al dichtbij. Vanuit de opening bouwde hij degelijke stellingen op, bereikte een evenwichtig middenspel, maar overzag dan in het eindspel een kleinigheid waardoor hij toch weer aan het kortste eind trok. Eén keer leek hij zelfs op winst af te gaan, maar  toen zag hij een dubbele aanval over het hoofd. Ondanks al die nederlagen en teleurstellinkjes bleef hij trouw komen - werd  zelfs lid- en begon weer met goede moed aan een nieuwe partij. Maar zie. Afgelopen maandag werden zijn incasseringsvermogen en zijn optimisme beloond. In een spannende partij tegen Emile wist Jacob zich knap te verdedigen en bleef hij tot op het laatst scherp en bij de les. Emile bood remise aan, Jacob nam dit aanbod gretig aan: het eerste halfje was binnen.

Gefeliciteerd, Jacob. En nu op naar het eerste volle punt.

Velp 2 – DSG 1: 4 - 4

We hadden het graag anders gezien.  Toen we vrijdagavond terugkeerden uit Velp, had bij het begin van de brug de fanfare klaar moeten staan om ons een feestelijke serenade te brengen. Aan de voet van de afrit was de weg geblokkeerd door enthousiaste inwoners die zelfs uit Beinum waren toegestroomd. Op een podium zou de burgemeester hebben moeten staan om op haar charmante wijze onze namen te verhaspelen terwijl ze ons eretekenen op de borst speldde. Ons!.. Het sieraad van Denkend Doesburg… Winnen met 8 – 0… Wat een sportlui… Wat een voorbeeld voor de jeugd…

Kennelijk was er iets misgegaan.

Het begon bij Albert, met wie het later nog goed kwam. In een Oerang Oetang kwam hij na vier of vijf zetten al een Toren achter. Dit had zijn tegenstander zijn hele lange schaakleven nog niet meegemaakt. Jaar in jaar uit had hij het valletje opgezet, niemand die erin trapte. En nu, op de vrijdagavond van de negende november in het jaar onzes Heeren 2018, had ie er dan eindelijk succes mee! Vijf zetten gespeeld, een Toren voor!! Glunderend en met het hoofd in de wolken speelde de gelukzalige verder. Dat ie daardoor geen goed zicht op de stelling op het bord meer  had, bleek wat later, toen Albert de materiaalverhouding weer rechttrok. En met een klap landde de man weer op aarde, toen hij zag dat Albert op drie manieren mat in één had.

Jan speelde tegen een vriendelijke jongeman die weinig ondernemingslust vertoonde en dus   geen zzp’er moet worden. Wel was hij zeer behulpzaam: rokeerde niet, voerde de zet  waarmee hij de schade kon beperken consequent niet uit, opende de lijnen die Jan voor zijn aanval nodig had. Zo kwam ie na 17 zetten al mat te staan.

Robbie viel aan op de stelling van een tegenstander die bekwaam verdedigde en al verdedigend doortrapte tegenkansen creëerde. Makkelijk viel het opgetrokken bolwerk niet te nemen en een belangrijk probleem was voor Robbie het vinden van een antwoord op de vraag: zal ik offeren of moet ik sluipend slopen? Hij koos voor het laatste en vrij snel bleek dat terecht te zijn.

En zo stonden we na drie partijen met 3 – 0 voor.

Chiel en zijn medemens hadden de boel stevig in elkaar geschoven. Weliswaar kon hij (Chiel dus) de stelling op de Damevleugel openen, maar daarvoor werd niet gekozen. In plaats daarvan werd er fors afgeruild. Toen de kruitdampen waren opgetrokken,  had zijn tegenstander een vrijpion die tot c3 was opgerukt. Dat zou geen probleem zijn geweest, als de vijandelijke Koning niet aan de wandel was gegaan en op zijn tocht niet op c2 terecht was gekomen. Nu was dat wel een probleem.

Hoe Patrick won is mij ontgaan, maar hij won en zo was met nog drie partijen die aan de gang waren de stand 4 – 1 in ons voordeel.

De aanval van Fred had niet doorgezet, de stelling zag er evenwichtig uit, niets aan de hand dus, ware het niet dat er mat in één in de stelling zat en dat Fred dat over het hoofd zag of even was vergeten.

Ben had lange tijd net zo’n gesloten stelling op het bord als Chiel had. Geduldig wachtte hij op zijn kans om de a-lijn open te breken en toen dat moment kwam, aarzelde hij geen moment. Met zwaar geschut nam hij de A-lijn in bezit, de winst leek nu voor het grijpen, maar helaas, een wanhoopstegenaanval van zijn tegenstander bracht Ben uit zijn evenwicht. In plaats van op zijn agressieve manier door te gaan, deed hij een verdedigingszetje dat nogal ontnuchterend uitpakte.

4 – 3 inmiddels en zo werd het toch nog spannend.

Hoewel, spannend, zo spannend was het nou ook weer niet, want de enige partij die nog aan de gang was, was die van Tony en die had weliswaar niet veel bedenktijd meer, maar het eindspel waarin hij was terechtgekomen was tamelijk overzichtelijk: Koning, Paard en een handvol pionnen tegen Koning, Loper en eenzelfde aantal pionnen. Dat leek tenminste op remise af te stevenen. Maar dit soort eindspelen is, ondanks de overzichtelijkheid,  natuurlijk razend ingewikkeld. Een verkeerd veld en je Paard is afgesneden, Koning naar rechts in plaats van naar links en je zit in tempodwang, dat is best heftig als je nog maar een halve minuut op de klok op hebt. Dan biedt die tien seconde bonus per zet ook geen soelaas. En zo kon het gebeuren dat Tony twee keer niet de sterkste voorzetting vond en zo eindigde de wedstrijd Velp 2 – DSG 1 in een gelijk spel : 4 – 4.

Na de nederlaag in de vorige ronde is dit gelijk spel een hele vooruitgang, maar het is niet iets om over naar huis te schrijven. Laat staan dat daarvoor ……. etc.

Dat ging dus mis.

Agenda

Als je wil weten wat ons dit jaar nog te wachten staat, kijk dan bij:

Home - Clubagenda

DSG1- UVS3: 3½ - 4½

Dit was dus niet wat we verwacht hadden. 8 – 0, 8 – 1 desnoods, maar gekker moest het toch niet worden, want, laten we reëel zijn, met een gemiddelde teamrating van bijna twee honderd punten meer dan die van UVS behoorden die gasten uit Nijmegen geen schijn van kans te hebben. Maar ergens moeten er in diverse van onze hoofden bepaalde delen van hersengebieden niet goed met elkaar gecommuniceerd hebben, want het liep anders.

Het begon al met Paul. Die moest tegen iemand die Schoppema heet en die het weliswaar met 160 Elopunten minder moet doen, maar die natuurlijk niet voor niets zo heet en die, terwijl Paul een stuk voor stond en onbekommerd op de winst leek af te gaan, erin slaagde Paul uit zijn humeur en zijn doen te krijgen, waarna we al gauw de eerste nul te pakken hadden.

Daarna trok Robbie de stand in evenwicht, maar het eindspel dat hij won had hij net zo makkelijk  kunnen verliezen.

Chiel speelde tegen iemand van ongeveer gelijke sterkte en dat was op het bord te zien: remise dus.

Fred mocht het opnemen tegen iemand met 177 Elopunten minder, maar gaf hem dat vleugels, zelfvertrouwen? Het antwoord luidt: Neen!, hij kwam niet door de verdediging van zijn tegenstander heen en met een pion minder bood hij maar remise aan, wat geaccepteerd werd. Toen stond het 2 – 2 en was er nog van alles mogelijk, ook het onmogelijke, zoals zou blijken.

Eric met 1880 speelde tegen 1644. Hij koos consequent voor de meest ingewikkelde voortzetting, maar zijn tegenstander gaf geen krimp, liet zich niet intimideren, hield het hoofd koel en ook hier werd het remise.

Maar gelukkig was Ik daar nog. Ik ging een eindspel in met een Paard meer en een glad gewonnen stelling (Fritz gaf me daar +4,30 voor). Werkelijk onthutst was ik toen dat Paard vanuit het niets werd geslagen omdat mij even was ontgaan dat het in en ongedekt stond. Een paar zetten later bood mijn tegenstander remise aan, wat ik afsloeg omdat ik nog steeds een pion voor stond. Dat had ik beter kunnen accepteren, want weer een paar zetten later bleek dat ik voor mijn overigens zeer sympathieke tegenstander een feilloos en onvermijdbaar zelfhelpmat had geconstrueerd.

Tony stuitte ook op onverwachte tegenstand, maar geduldig voerde hij de druk op en langzaam maar zeker mangelde hij zijn tegenstander.










Toen stond het weer gelijk en was alleen de partij van Patrick nog aan de gang. Die was met een stuk minder in een eindspel terechtgekomen waarbij hij ondanks de 10 seconden bonus die hij er per zet bij kreeg niet meer boven de minuut bedenktijd kwam. Dit kon natuurlijk niet meer goed aflopen en eindelijk kwam er eens een verwachting uit.

Jan.

Wedstrijdschema team 1

Voor het wedstrijdschema van team 1 ga naar Externe Competitie en vervolgens naar DSG in de OSBO

Dieren - Doesburg

Het verlangen van het ene stadje om te bewijzen dat het beter kan denken dan het andere, dateert niet van vandaag of gisteren.

In 1936 speelde 18 Doesburgse kinderen van de lagere school tegen 9 leerlingen uit Dieren. Die van Dieren speelden twee partijen, die uit Doesburg speelden er slechts één, maar ze deden dat een stuk beter en wonnen met 13 – 5.

In 1939 trekken volwassen schakers naar Dieren ”om tegen de Schaakclub aldaar een vriendschappelijk partijtje te spelen, hetwelk de returnwedstrijd vormt van een bezoek dat de Dierenaren reeds heel lang geleden aan Doesburg brachten”, zo lezen we in de Graafschapsbode. “Ondanks het feit dat de drie beste spelers op het appèl ontbraken, wisten onze stadgenooten een 7 – 5 overwinning te behalen.”

In 1941 vindt er 23 juni weer een treffen plaats tussen beide stadjes. De plaats van handeling is Hotel “Hof van Gelria”. Ook die wedstrijd werd door ons gewonnen: 8 – 4 . Onder de deelnemers aan Doesburgse kant bevonden zich o.a. Ph. Gastelaars (remise) en de bij onze hedendaagse oudere leden nog bekende Piet Weijde (winst tegen van Dullemen).

Van latere ontmoetingen heb ik niets meer kunnen vinden. Ook van de twee die rond de millenniumwisseling gespeeld moeten zijn, ontbreekt elk spoor. Wel zijn er mensen die daar nog herinneringen aan hebben, maar die zijn zo vaag dat ze zelfs de uitslagen niet meer weten. Omdat in het verleden behaalde successen soms heus wel iets zeggen over resultaten in de toekomst, gaan we er vanuit dat wij van Doesburg ook die gewonnen zullen hebben.

Theothorne – DSG: 4½ - 5½

En nu is er dus een poging om dat wat maar geen traditie wilde worden leven in te blazen. Tien DSG-ers trokken naar Dieren en werden daar hartelijk ontvangen en gastvrij herhaald. Achter de borden werd deze vriendelijkheid wederzijds voortgezet. De één gaf een pionnetje cadeau, de ander een Paard, weer een ander een Loper. Ook waren er echt ruimhartigen, die een Toren, een Dame en/of de partij weggaven. En er waren ook partijen waarbij men elkaar niets gunde; die duurden dan ook het langst en eindigden in remise.

    

DSG - Theothorne		5½ - 4½
Frank Schleipfenbauer 2132	Cor Vrouenraets 1878	½ - ½
Henk Bergsma 1637	Tony Hogerhorst 1862	0 – 1
Patrick van Waardenburg 1745	Piet Gommers 1786	0 - 1
Dick van Rumpt 1661	Paul Delleman 1579	1 – 0
Fred Rienstra 1567	Harm Boertien 1635	½ - ½
Chiel Verhagen 1456	Dick Vermeulen	0 – 1
Dick Gerbrands 1461	Emile Okel 1446	½ - ½
Jan Ravensteijn 1435	Joop van Wijk	1 – 0
Piet Loerts 1308	Albert Lebbink	0 - 1
Jaap Themmen 845	Joke Anzion 1268	0 - 1

Na afloop van de match vond  iedereen wel dat deze ontmoeting voor herhaling vatbaar is. In Dieren denken ze dat ze dan  een revanchematch krijgen. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling.

(Bron krantenartikelen: www.delpher.nl)

Tony - DSG: 6-3

Twee jaar geleden werd Tony voor het eerst clubkampioen bij ons. De simultaan die hij als gevolg daarvan moest geven, eindigde toen in een gelijk spel: 4 – 4.  Omdat diverse van de deelnemers van toen niet stil hebben gezeten en inmiddels een stevig openingsrepertoire hebben opgebouwd en hun tactisch en strategisch inzicht hebben aangescherpt, was er hoop de simultaangever dit keer te verslaan. Dat pakte dus anders uit.
Vakantie, werk, opleiding en andere verplichtingen maakten dat de opkomst ook dit keer weer aan de lage kant was, maar dat werd gecompenseerd door de kwaliteit ervan. Het was dus wel duidelijk dat het voor Tony geen walkover zou worden en dat werd het ook niet. Tot dik  na elven moest er worden geploeterd om weinig gangbare openingen te bestrijden, kleine voordeeltjes vast te houden, kleine nadeeltjes zien te compenseren, niet in valletjes te trappen, aanvallen te pareren en ze zelf consequent uit te voeren. En hoewel hij er zijn tijd voor nam, speelde hij in feite negen rapidpartijtjes tegen tegenstanders die ruim twee tot drie uur bedenktijd hadden. Maar hij slaagde met vlag en wimpel en boekte op ons een royale overwinning.
Al met al was de simultaan weer een aardig begin van het nieuwe seizoen en waren we blij dat we Tony de gelegenheid konden geven om te bewijzen dat hij niet per ongeluk clubkampioen is geworden.

Uitslagen:
Gewonnen werd er door Eric L en Fred,
Remise speelden Patrick en Robbie,
Jacob (de zoon van EricL en mogelijk een nieuwe aanwinst), Albert, ErikV, Jan en Paul verloren.

’t Is bijna weer zo ver …..

De zomer loopt op zijn einde, schoollokalen en snelwegen lopen weer vol, de temperatuur loopt terug, in de theaters loopt men zich warm voor de opening van het nieuwe seizoen en ook wij staan in de startblokken, want nog 8 nachtjes slapen(gerekend vanaf 25 augustus) en dan trappen we af  met gratis koffie, taart en een prijs voor bijna iedereen, met de Algemene Ledenvergadering dus. De week daarop krijgen we de simultaan tegen Tony en daarna gaan we van start met de interne competitie.
Dus:
  3 september: algemene ledenvergadering

10 september: simultaan tegen clubkampioen Tony

17 september: start interne competitie.

Ik hoop jullie allemaal op deze data weer in goede gezondheid en met een hoofd vol frisse openingsideeën terug te zien.

Wie dit leest en geen lid van onze club is, wordt van harte uitgenodigd één van deze avonden

langs te komen om te zien wat een fijne club we zijn.

Zomerschaak

Het was warm, maar niet ver: the place to be was Dieren. In Dieren, moeten jullie weten, dames en heren, leden en lezers, worden in de juli maand een paar heel appetijtelijke toernooien voor ons georganiseerd. Dat begint met het seniorentoernooi, waar zo langzamerhand zo’n beetje de hele club aan kan meedoen, want je moet 50 zijn of ouder om je ervoor te kunnen inschrijven. Ben je dat en doe je dat, dan word je ingedeeld in een groep van 12 die uit  medeschakers bestaat die ongeveer dezelfde rating hebben als jij. Daar speel je dan vijf partijen tegen. Dit jaar waren het Fred, Albert en Jan die eraan deelnamen.

Albert en Jan speelden in dezelfde groep, begonnen allebei met een nul en troffen elkaar in de tweede ronde. Na een felle strijd eindigde de partij in remise. Albert won daarna nog één partij en daar bleef het bij. Wist hij vorig jaar nog zijn groep te winnen en boekte hij een aanzienlijke ratingwinst, dit jaar kon hij de punten weer inleveren. Jan scoorde een puntje meer en met 2½ uit 5 wist hij zijn gestage ratingverlies tot staan te brengen.

Fred speelde een groep hoger en deed het daar niet onverdienstelijk. Hij had alleen de makke dat ie zijn betere stelling maar niet in winst kon omzetten. Zo kwam het dat hij met drie punten genoegen moest nemen en niet zijn groep won.

Dit seniorentoernooi eindigde op de vrijdag, de maandag daarop ging het Open Nederlandse Kampioenschap van start. In dat kader wordt er van alles en nog wat georganiseerd: negen-, zes- en drierondige toernooien, rapid-, snel- en simultaanschaak, Böhm geeft commentaar bij partijen uit de hoofdgroep enz.   Fred had de smaak te pakken en ging van start in de tweede groep van het zesrondig toernooi. Daarin begon hij overweldigend en na vier ronden stond hij ongeslagen bovenaan met een TPR van dik 2300, maar in ronde 5 wist hij geen antwoord te vinden op het Morra-Gambiet en ook ronde zes bracht hem weing vreugde. Maar in een groep van 52 waarin de inschrijflimiet bij 1750 lag, kon hij best tevreden zijn: achtste, een TPR van 1721 en een ratingwinst van ruim 30 punten.

Ook Tony maakte zijn opwachting en wel in de reservegroep A, een negenrondig toernooi waarin de sterkte van de deelnemers ruwweg van 1600 – 2130 uiteenliep. Van zijn optreden had hij zich ongetwijfeld meer voorgesteld. In de eerste ronde verloor hij van 2100-en-nog-wat en daarna wist hij zich niet meer te herstellen. Van de resterende acht partijen won hij er drie op eigen kracht en één reglementair en met 4 uit 9 en een TPR van 1708 eindigde hij in een groep van 79 als 53^ste.

Albert en Jan hadden na hun deelname aan het seniorentoernooi behoefte aan rust en bezinning, sloegen een weekje over en verschenen weer achter het bord om mee te doen aan de vierkampen en wat er met Fred aan de hand was weet ik niet, maar ook hij was weer van de partij. Vooral aardig aan deze vierkampen is dat je op basis van sterkte wordt ingedeeld. In mijn groepje bijvoorbeeld was het verschil tussen de hoogste en de laagste rating  minder dan 20 punten. Dat levert over het algemeen boeiende partijen op met wisselende kansen en iemand die alle drie zijn partijen wint is een zeldzaamheid.

Zo eindigden Fred en Albert met 2 punten in hun groep op een gedeelde eerste/tweede plaats en in het algemeen klassement resp. op plaats 32 en 37 bij 112 deelnemers. 
Jan won alle drie zijn partijen en met een TPR van 2218 eindigde hij in de eindrangschikking als tweede. 
Kennelijk is hij aan zijn come-back begonnen. 
Jullie zijn gewaarschuwd.

Finale finales.

Ja, dat was een mooie avond, de avond van de 28^ste mei 2018, een avond zoals je die maar zelden meemaakt. Op het spel stond de beslissende match om het clubkampioenschap tussen het aanstormende talent Fred Rienstra en Tony Hogerhorst, 
de beul van de Ooipoort. 

Hogerhorst had weliswaar na twee bloedstollende partijen een voorsprong van 1½ - ½ genomen, maar gezien het tegenspel van Rienstra mocht ervan worden uitgegaan dat hij in staat moest zijn in deze derde partij de stand weer gelijk te trekken.

Behalve om het clubkampioenschap werd er ook nog gespeeld om het winnen van het Zomertoernooi. Daarin ging Robbie Gerhardus aan de leiding met één punt voorsprong op Patrick van Waardenburg en omdat deze twee oude rotten, die in het verleden al vele malen in alle schaakdisciplines kampioen waren geworden, elkaar in de slotronde zouden treffen, werd door de liefhebbers ook naar dit treffen vol verwachting uitgekeken. Het was dan ook geen verrassing dat het schaakminnend publiek van heinde en ver was toegestroomd om bij deze avond aanwezig te zijn. 

De schaakzaal was al gauw vol, maar met vooruitziende blik had de organisatie op het terras en de parkeerplaats schermen opgesteld waarop zowel de partijen als het deskundig commentaar daarop van toevallige DSG’ers die niet aan zet waren, zeer goed te volgen waren. Hinderlijk, want afleidend, was soms de aanwezigheid van de uitgebreide cameraploeg van Omroep Gelderland, waarbij de interviewster er niet voor terugdeinsde tijdens de partijen vragen te stellen als: “Wat ging er door u heen toen u uw paard kwijtraakte?” “Ik raakte mijn Paard niet kwijt, ik ruilde het tegen de Loper van mijn tegenstander.” “ Jaja, maar was u dan niet aan dat paard gehecht dan?” 

Ook haar zomerkleding leidde af.  Maar verder geen kwaad woord over deze mensen

die op voortreffelijk wijze hun vak uitoefenden en de partijen, maar ook de hebbelijkheden van onze leden, zeer levendig en met een goed gevoel voor sprekende details, in beeld wisten te brengen met een spanning en dynamiek die niet voor een rechtstreeks verslag van de Elfstedentocht hoefde onder te doen.

Intussen, en sneller dan verwacht, leek de partij tussen Hogerhorst met wit en Rienstra met zwart tot een ontknoping te komen. We houden het er voorlopig op dat de spanningen, al dat publiek, die camera’s ons aanstormend talent parten hebben gespeeld, want op zijn derde en vierde zet ging hij al de fout in en na nog een paar doelloze Loperzetten was zijn stelling al duidelijk minder. De beul van de Ooipoort bereidde intussen een  dodelijke aanval voor en na 18 zetten had hij een Loper, Paard en een Dame op f7 gericht, terwijl Fred nog niet gerokeerd had en alleen zijn Koning had om dit veld te verdedigen. Dit kon niet goed aflopen voor Zwart en dat deed het ook niet. Een paar zetten later was de kampioen van het seizoen 2017/2018 bekend: Tony Hogerhorst . Hier zij hij geprezen en gefeliciteerd, op de eerste maandagavond van september zal de officiële huldiging plaatsvinden.

Wie er niet bij was en de drie partijen die nodig waren om de strijd te beslechten wil naspelen, kan op You Tube kijken of ie ze vinden kan. Lukt dat niet, dan staan ze ook, met commentaar van Fred, in de database van dit seizoen.

Veel publiek keerde nu, deels teleurgesteld door de snelle afloop, deels geïmponeerd door Tony’s krachtige en meedogenloze speelstijl,  huiswaarts. Wie bleef had het gelijk aan zijn zijde, want bij het Zomertoernooi was de partij tussen van Waardenburg en Gerhardus in de eindfase terechtgekomen. Beiden beschikten, behalve over een Koning, over een Dame en een handvol pionnen. Hoewel de stelling zeer overzichtelijk was, was hij toch ook behoorlijk gecompliceerd. Voor de overgebleven kenners was de hamvraag wie er al schaak gevend de meeste pionnen kon veroveren en de daarop volgende vraag was of dat dan voldoende voor de winst zou zijn. Zij kwamen daar niet uit en de beide kemphanen ook niet. Aanvankelijk leek het of Gerhardus de beste kansen had, maar al gauw kantelde dit inzicht toen van Waardenburg middels een paar sluw gegeven schaakjes een paar pionnen buitmaakte. De vraag werd toen of Gerhardus zich nog dankzij eeuwig schaak zou kunnen redden. Daartoe moest hij er wel eerst in slagen om zijn Koning  buiten bereik van de vijandelijke Dame te krijgen. Toen hem dat eenmaal gelukt was, - maar hoe subtiel moest hij daartoe te werk gaan; of de Koning na een schaakje naar b7 of b6 ging kon niet alleen tempo- maar ook partijverlies betekenen -, was het zijn beurt om de Koning van Patrick te bestoken. Omdat ook hij niet meer te bieden dan dat, werd tot remise besloten. 

En zo werd Robbie Gerhardus de winnaar van het Zomertoernooi 2018. Ook hij zij geprezen en gefeliciteerd en ook hem wacht begin september huldiging.

Talrijk waren de aanwezigen die nog tot in de kleine uurtjes bleven napraten en stellingen die ze in de loop van de avond gezien hadden, gingen analyseren. En iedereen was het er over eens dat deze avond prachtige propaganda voor de schaaksport was geweest. Wel waren er een paar die het jammer vonden dat de interviewster van Omroep Gelderland al zo snel naar huis moest omdat ze maar tot twaalf uur oppas had.

Floris geslaagd voor Stap 3

Lastig is dat. Dan snap je iets, je vindt wat je moet leren niet echt moeilijk, maar dan moet je er examen in doen en dan blokkeer je. Dan zit je heel ingewikkelde oplossingen die net niet kloppen te bedenken voor opgaven waarvan het antwoord heel simpel is.  0f je zit je blind te staren op een probleem waarop je maar geen grip kunt krijgen en voor je het weet  is het uur om en ben je nog maar op de helft… Daar zou je heel moedeloos van kunnen worden.  Maar Floris werd dat niet. Moedig hield hij vol en uiteindelijk kreeg hij loon naar werken: het diploma voor Stap 3! Gefeliciteerd, Floris

De week na zijn geslaagde optreden kwam hij op de club met een door zijn moeder gebakken verrukkelijke chocoladetaart van een vrij forse omvang. Dat was deels ter viering, deels als aankondiging van zijn afscheid. Floris woont sinds kort in Apeldoorn en het ligt niet voor de hand dan in Doesburg te blijven schaken. Daar hebben we alle begrip voor, al vinden we het ook wel een beetje jammer. Maar het zij zo. Het ga je goed, Floris.

Tony kampioen van periode twee.

De interne competitie zit er bijna op. De snelle rekenaars hadden al berekend dat als Fred en Tony beiden zouden winnen, Tony de winnaar van de tweede cyclus zou worden. En zo ging het inderdaad, min of meer. Fred trof in de laatste ronde Emile als tegenstander, Tony trof Albert. Tony won en dat leverde hem meer punten op dan Fred zou kunnen winnen als hij van Emile won. Dat betekende dat Tony periodekampioen werd (8 x winst, 1 x remise, 1 x verlies, score 85%, hartelijk gefeliciteerd, Tony) en dat het clubkampioenschap van het seizoen 2017/2018 in  playoffs behaald zou gaan worden.

Voor het spelen van deze playoffs kwamen naast de beide periodekampioenen de nummers 3 en 4 van de eindstand over twee periodes in aanmerking, te weten Paul en Robbie. Maar Robbie bedankte voor de eer vanwege zijn ongunstige werktijden en Paul vanwege familieomstandigheden. Omdat de reglementen hier verder niets over zeiden, werd besloten de strijd om het clubkampioenschap tot een tweekamp tussen de periodekampioenen te beperken ((best of three). De eerste partij is inmiddels gespeeld en die is door Tony gewonnen.

De overigen zijn begonnen aan de zomercompetitie. De verrassing van de avond was natuurlijk de winst van Albert op Patrick. Verder viel op dat, behalve Emile die twee keer verloor, iedereen die twee wedstrijden speelde één keer won en één keer verloor. De groep wordt dan ook aangevoerd door de twee die een ronde oneven waren: Chiel en Robbie.

Voor gedetailleerde uitslagen en standen: klik hier.

Programmawijziging

De bijzondere schaakavond die komende maandag op het programma staat, gaat niet door.

In plaats daarvan spelen we de laatste ronde van de interne competitie, die nog knap spannend kan worden. Op wonderbaarlijke wijze namelijk is Fred er in geslaagd zich ook in deze tweede periode op de eerste plaats te nestelen. Zijn voorsprong op Tony is echter minimaal, zo minimaal dat, indien zij in de slotronde beiden winnen, herberekening zal moeten uitmaken wie deze periode gewonnen zal blijken te hebben. Mocht dat Fred zijn, dan is hij de verrassende clubkampioen van het seizoen 2017/2018, mocht Tony het zijn dan volgen play-offs.

Hoe het resterend programma eruitziet, zie je onder home bij clubagenda.

Osbo 2017/2018

Het seizoen zit er weer op en het heeft niet gebracht wat we ervan hadden verwacht.

Het eerste team ging voortvarend van start en won zijn eerste twee wedstrijden, maar daar bleef het bij. Mede debet daaraan is ongetwijfeld de moeite die teamleider Fred meestal had om een team samen te stellen. Ziektes, vakanties en andere redenen tot afmelding zorgden ervoor dat het team geen enkele keer in de beoogde opstelling speelde. Om zes keer met een compleet team te kunnen opdagen, moesten er twaalf spelers worden ingezet. Fred was de enige die er alle keren bij was, Tony is hier met 3½ uit vier topscorer.

Het tweede team was het prettigst om er teamleider van te zijn. 4 mannen van stavast, gezond en honkvast, bazen van hun goed ingevulde agenda, stonden elke wedstrijd paraat en pal en geen enkele invaller was nodig om zes keer een compleet team op de been te brengen. 

In de voorlaatste ronde stond het nog op de eerste plaats, maar na een 1½ - 2½ nederlaag tegen Zevenaar 4 eindigde het als derde.  

De eerste helft van de competitie verraste Frank vriend en vooral vijand met een vreugdevolle score. 

Daarna ging het minder voorspoedig maar zie, toen kwam Steffen, die met drie nullen was begonnen, op dreef. Albert kan terugkijken op een zeer geslaagd seizoen. Met vijf uit zes werd hij topscorer niet alleen van het tweede, maar ook van zijn klasse. Klasse, Albert.

Ook team 3 verscheen geen enkele keer in zijn sterkste opstelling. Tegen het kinderteam van Velp was dat geen probleem, maar tegen de oude rotten van Theotorne delfde het twee keer het onderspit, wat jammer was, maar geen ramp. Rampzalig waren wel de wedstrijden tegen die kinderen uit Velp. Het kost je twee vrijdagavonden, je speelt twee wedstrijden waar weinig lol aan te beleven valt en ook al win je die,  je schiet er geen reet mee op. Zo won Joke twee keer van zo’n kind en een keer van een volwassene. Dat levert haar een TPR van 800 op.

Fons won twee keer van een kind en speelde remise tegen een volwassene: TPR 425.

Wat een waanzin!