18 december: DSG (ten) to De Toren (ten) : 3 – 7
De laatste clubavond van het jaar 2023 stond er een Ten-to-Tenwedstrijd tegen De Toren uit Arnhem op het programma. Zelf vind ik dat wel een aardige formule. De sfeer ervan is wat minder formeel en het biedt clubleden die buiten het bootje van ons eerste team vallen de gelegenheid hun krachten te meten met anderen dan de usual suspects. En omdat dit een vriendschappelijke ontmoeting is, is het winnen van je pot geen halszaak, iets waarvan, getuige de uitslag, onze afgevaardigden zich goed bewust waren.
Aan bord 1 won Patrick (1742) een pion – fijn -, maar dat bleek hem een Paard te kosten – jammer- . (1820) zette daarna een niet te stuiten aanval op.
Robbie (1725) kreeg tegen (1691) een Siciliaan te bestrijden. Dat leverde een boeiend gevecht op dat, zoals dat hoort met vriendschappelijke boeiende gevechten, in remise eindigde.
Aan bord drie speelde Jaap (1710) met Zwart de hem kenmerkende Brouwervariant. Daar heeft hij vaak succes mee, maar dit keer niet. Zijn stukken wilden maar niet samenwerken, die van zijn tegenstander (1647) wel.
Ik (1441) ging al bij zet 6 in de fout en moest een kwaliteit inleveren om mat te voorkomen. (1644) wou vervolgens winnen, maar dat kostte hem, gezien mijn gewiekste verdedigen, veel hoofdbrekens en zoveel tijd dat hij door zijn vlag ging.
Bij Ben (1446), met Zwart aan bord 5, ging het lange tijd gelijk op, tot het moment waarop hij met een Toren een pion pakte die vergiftigd bleek. (1527) viel aan, Ben verdedigde zich hardnekkig met een hoofdrol voor een pionnetje dat overbelast raakte en jullie weten hoe dat dan gaat met overbelasting: je gaat door je rug, zakt door je knieën, niks dan ellende krijg je ervan.
Aan bord 6 concentreerde Joop (1404) zijn stukken op de Damevleugel, maar die deden daar niets. (1512) deed dat meer in het centrum en op de Koningsvleugel en die won.
Albert (1355) speelt liever met Wit, maar met Zwart blijkt hij ook aardig overweg te kunnen. Door middel van een reeks sluwe afwikkelingen bereikte hij een florissant eindspel waarin hij niet in een schijnoffer van (1410) trapte dat tot pat zou hebben geleid, maar schoof bekwaam en gedecideerd naar winst.
Dylan (1305) maakte zijn debuut in een wedstrijd tegen schakers-van-buiten en heeft daar denk ik niet heel veel plezier aan beleefd. Hij had de pech een oude, geslepen rot (1321) te treffen, die hem vrij snel van het bord veegde.
Hoewel het duidelijk zichtbaar is dat Gerard (1250) profijt heeft van het volgen van een cursus bij ASV, bleek dat nog niet voldoende voor de winst (hij is dan ook pas halverwege de cursus). Met Zwart tegen (1192) kwam hij geleidelijk aan minder te staan en ondanks kranig verweer moest uiteindelijk toch het loodje leggen.
En zo eindigde een genoeglijke schaakavond in een forse nederlaag. Maar daarom treuren we niet. ’t Is met Ten-to-Ten net als met de Olympische spelen: belangrijker dan het resultaat is dat je er aan mee kunt doen.
Jan, met dank aan Tom Brans