De laatste clubavond : april wijnmaand.
Het was duidelijk dat deze avond de lente rondwaaide in de hoofden van denkend Doesburg.
Vier partijen werden er gespeeld en drie daarvan werden gekenmerkt door opmerkelijke frisheid en grote vitaliteit. Paarden huppelden vrolijk over het bord, Lopers jogden uitgelaten over de diagonalen, Torens leken losgeslagen van hun fundamenten en de Dames, tja de Dames dansten hun verleidelijke voorjaarsdans en probeerden de vijandelijke Koning te versieren.
Emile kwam tegen Albert een kwaliteit voor. Met frisse krachtige zetten wist hij zijn voordeel te vergroten en daarna ging hij voortvarend op de winst af. Na een forse winterdip lijkt hij de weg omhoog gevonden te hebben.
Steffen liet van meet af aan geen twijfel bestaan over zijn bedoelingen: op de Koning af en mat zetten, liefst zo snel mogelijk. Helaas had hij Robbie als tegenstander en die houdt ook niet van achteruit schaken. Zo ontspon zich een fel gevecht, waarbij het voor de objectieve toeschouwer niet direct duidelijk was wiens aanval als eerste bekroond zou worden. Dat werd die van Steffen. Hij begint zich als kampioenendoder te ontpoppen, onze Steffen.
Chiel deed tegen het einde van de opening niet zo’n voortvarende zet en Paul buitte dat meteen uit; ten aanval dus. De ene krachtzet volgde op de andere dreiging en geleidelijk aan kreeg Chiel de keuze tussen wanhopige of hopeloze zetten. Paul heeft duidelijk plezier in zijn potjes.
Toen was alleen de partij tussen Patrick en mij nog aan de gang. Hierin was niet de frisheid troef, maar de broeierigheid. Verhinderen dat de vijandelijke stukken op goeie velden komen, elkaar met een slechte Loper opschepen, geniepige tactische wendingen inbouwen. Dat werk. Een beladen partij, ook. Joop had een doos met een fles meegenomen en daarop in grote letters en met dikke, zwarte letters geschreven dat deze kist bestemd was voor degene die van mij zou winnen. Ja, als je behoefte hebt aan een mental coach moet je bij Joop zijn. Maar dit terzijde. Lange tijd zag het er naar uit de doos deze avond niet zou worden uitgereikt: de stellingen leken elkaar in evenwicht te houden. Toen offerde Patrick een Loper en kreeg daar drie pionnen voor terug. Of dat voldoende voor de winst was, was de vraag. Toen ik in tijdnood die Loper weggaf, was het dat niet meer.
Graag had ik enkele stellingen uit deze partij grondig voor jullie willen analyseren. Die behoefte heb ik zelden en net nu ik haar wel heb, kan ik mijn notatieboekje niet vinden. Kut, zeg.
Jan
