Bij het ingaan van de laatste ronde was dit de situatie.
De partij die beslissend zou worden voor wie er dit seizoen kampioen zou worden, was die tussen Patrick en mij.
Ik had voldoende aan remise, Patrick moest winnen, want dan kwam hij in punten gelijk met mij en zou het onderlinge resultaat de doorslag geven. We wisten dus waarom tegenover elkaar zaten. Mooi zou het zijn geweest als deze beslissende partij er één geweest was waarin beide spelers van meet af aan de aanval hadden gekozen en er één na een paar verbluffende offers de ander mat had gezet. Maar zo’n partij werd het niet. Zoeken naar een positioneel voordeeltje, het ondermijnen van wat de uitvoering van een plan leek te zijn, twijfel zaaien over je bedoelingen, proberen een fijn veld voor je Loper of Paard bezet te krijgen, dat soort dingen vooral. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat de strijd tot aan de 29ste zet in evenwicht bleef. Toen maakte ik een blunder en was het in één zet uit. Jammer!, ik had Patrick een mooiere winst gegund. Hoe dan ook, Patrick is natuurlijk de terechte kampioen. Het zou toch enigszins bizar zijn geweest als ik, met een rating lager nog dan die van Chiel, kampioen zou zijn geworden.
Gefeliciteerd, Patrick.