Helden, ontknoping.

Bij het ingaan van de negende en laatste ronde van het persoonlijke Osbokampioenschap in groep 2 was dit dus de stand: Jan staat met 6½ punt  bovenaan, gevolgd door Fred en nog iemand die Arno Braamt heet en die ik daarom ook zo noemen zal. Wint Fred zijn partij en verliest Jan van Arno, dan eindigen zij alle drie met evenveel punten, maar omdat Arno ook van Fred gewonnen heeft en Jan verloren heeft van Fred, wordt in dat geval Arno eerste, Fred tweede en Jan derde. Voor een feestelijke ontknoping moet Fred dus winnen en Jan tenminste een half punt halen. Uit dit alles mag blijken dat de race nog niet gelopen was.

Fred had zo halverwege het middenspel al wel redelijk wat tijd verbruikt, maar nog niet veel bereikt: de stelling zag er zeer remiseachtig uit. Maar toen deed zijn tegenstander achter elkaar twee impulsieve,  en derhalve onnauwkeurige,  zetten waardoor hij een kwaliteit verloor. Toen gaf hij op.

Fred dus zeker van een tweede plaats.

Bij Jan ging de strijd lang gelijk op en dat was niet zijn verdienste, maar dat kwam omdat zijn tegenstander ten onrechte een ongedekt Paard niet durfde te slaan. Met nog twee minuten op zijn klok en nog zeventien op die van Arno, trok Jan ten aanval en ging voor mat. Had hij gezien dat de klokken nu aangaven  dat Arno nog 35 seconden overhad en hij er 45 had, dan had hij iets langer nagedacht; nu gaf hij zijn Paard weg. Jammer, maar geen nood: eeuwig schaak door herhaling van zetten kon ook nog. Dat ging twee keer goed: schaak, Dame ertussen, Dame terug en schaak en Dame ertussen en toen gaf hij zo schaak dat dit het eenvoudigst te pareren was door zijn Dame te slaan. Maar Arno zat zo in het ritme van tussenplaatsen dat hij dat weer deed. Toen volgde nog twee schaakjes op de goede manier en werd het remise en  Jan kampioen. Zonder geluk vaart niemand wel, zullen we maar zeggen.